Vandaag, woensdag, zijn we weer gaan eten in Kebene children home. Voor Lianne en mij de laatste keer. Voor Lianne is dit veel meer nog dan voor mij, een emotioneel moment: zij leefde 6 maanden mee met lief en leed van deze kinderen. Kebene is eigenlijk gewoon een letterwoord voor Kenia, België, Nederland. De oprichters ervan, Pasci en Arianne zijn nl resp Belg en Nederlander. Zo'n 3 jaar geleden startten zij op een andere plek een kindertehuis. Intussen zijn ze verhuisd naar hier, en er verblijven nu 29 kinderen. De oudste is ongeveer 18 en zit op een boardingschool, de jongste - Kazungu - is 5 jaar en kwam in mei samen met zijn zusje toe, nadat hun vader verongelukt was. De kinderen gingen al in Rainbow naar school. De kinderen die hier verblijven, hebben allemaal een 'geschiedenis'. Sommigen zijn wees, anderen hebben nog wel een vader of moeder, maar die kan onvoldoende voor hen zorgen. Pasci en Arianne vliegen regelmatig naar hier om 'hun' kinderen op te volgen, maar daartussenin moeten zij ook weer naar huis, voor een inkomen zorgen. De dagelijkse zorg wordt gedragen door enkele 'aunties en uncles', opvoeders eigenlijk. Er komen ook regelmatig vrijwilligers over de vloer. Zij blijven een paar weken of maanden, en helpen de opvoeders bij hun taak.
Ik voeg een aantal foto's toe van Kebene en zijn bewoners, maar ze hebben ook een hele goeie site. Ga zeker eens kijken!
Wat mij betreft: ik vind het een schitterend initiatief. Ik heb heel veel sympathie voor Pasci, Arianne en alle uncles en aunties. Ze doen schitterend werk. En wat meer is: zij houden vol. Want dat lijkt me het moeilijkste, net zoals bij het Rainbow project: je kan vol enthousiasme met zo'n project starten, maar er komen sowieso moeilijkere tijden. Tijden waar je misschien gaat twijfelen of het allemaal wel haalbaar is, of je de nodige energie, tijd en geld zal kunnen blijven vinden. Dàn doorzetten... chapeau!
Kebene is een heel open huis: alle bezoekers zijn welkom, ook om mee te eten uit de grote pot. En 's woensdags is dat chapati's of mandazi's met bruine bonen. Iedereen zit aan grote houten tafels, en tijdens het eten is er geen woord te horen. Wanneer de kinderen gedaan hebben, bedanken ze de aunties en uncles voor het eten en verdwijnen met bord en bestek naar de afwasbak. Nadien volgt er iedere avond nog een gebeds- en meditatiemoment: Ombah-time. Er wordt gebeden, uit de Bijbel voorgelezen, gezongen, gedanst, en vaak ook moeten de kinderen tonen wat ze al kennen en kunnen: de maaltafels bv opzeggen. Het is ook hét moment om de groep toe te spreken: een opvoedend woordje, een preek voor hen die zich niet gedroegen, een pluim voor anderen die zich extra ingezet hebben... Alle kinderen zitten op hun eigen plekje, in een grote halve kring, en de sfeer is zoals vroeger in grote gezinnen: je voelt dat dit hen samenhoudt, het is een belangrijk moment om de eenheid binnen de toch zeer gedifferentieerde groep te benadrukken. Altijd weer mooi om mee te maken!
Kebene beschikt over een busje, maar dat oude ding laat het geregeld afweten. Als het rijdt, dan kunnen er uitstapjes gemaakt worden. Allen samen naar het strand bv, of naar de mis op zondag. Daar ben ik ook al enkele keren mee naartoe gereden. Een ervaring apart, zij het dat deze mis veel rustiger verloopt dan die mis in de Jesus Miracle Center (zie mijn bijdrage 'Hallelujah') In ieder geval: er is altijd wat te beleven bij Kebene, en vermits zij van ons enkel gescheiden zijn door een metalen poort, zijn wij er regelmatig te gast, en dat is fijn!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten