Op weg...

Kenia op weg...
De meerderheid (zo’n 68%) van de Keniaanse bevolking heeft ‘Yes’ gestemd bij het referendum vorige woensdag 4 augustus: ze zijn dus flink op weg naar een verandering ten goede! En nog een goed punt: het hele proces is zonder conflicten verlopen!! Toen we er nadien nog met enkele mensen over spraken, waren die ook erg opgetogen over het hele verloop. Het referendum was dan ook goed voorbereid door heel wat lokale groepen (dit wordt ‘civil education’ genoemd). Maanden tevoren waren de mensen geïnformeerd over de bedoeling en de inhoud van het referendum. Er werd hen ook ‘geleerd’ dat het geen zin heeft om conflicten met de vuist of met wapens te bevechten: niemand wint erbij, er vallen enkel slachtoffers door. Tesamen met een grote groep opgetrommelde ordehandhavers heeft dit voor een rustig verloop gezorgd. En wat méér is: er is ook zo’n 3/4 van de kiezers komen opdagen, wat betekent dat heel wat mensen zich betrokken voelden en dat het resultaat echt door een grote meerderheid gedragen wordt. Een mooie dag voor Kenia op weg naar de democratie dus!

En wij ook op weg...
Woensdagmorgen 4 augustus, verlieten we de drukke hoofdstad om zo’n 70 km verder onze tenten op te slaan in de Rift Vallei. We hadden van onze guesthousekeeper bij het Naivasha Lake een wegbeschrijving meegekregen, maar die heeft ons meer ergernis en onrust bezorgd dan nodig. Om te beginnen hadden we vaak het raden naar de juiste betekenis van de beschrijving. Daarbij was de zandroute die we vanop de hoofdweg moesten volgen nauw, met heel wat diepe putten en bulten, en liep over een oude airstrip (mochten we daar wel op rijden??) en toen stonden we plots op een paadje waar je met een gewone auto écht niet door kan. Wij dus een eind terug, en uiteindelijk wel aan ons einddoel geraakt, waar we te horen kregen dat er sinds enige tijd een betere én rechtstreekser weg bestaat. Jaha... waarom ons dan nog die oude beschrijving toegestuurd???

De woning zelf was niet zo goed uitgerust maar dat werd gecompenseerd door een hartelijk welkom, een rondleiding over de farm waar tomaten en allerlei andere groenten geteeld worden (we mochten plukken wat me maar wilden!), en heel lieve mensen die het ons naar de zin wilden maken. Collins, de kok die het ontbijt voor ons tweeën serveerde, spande daarbij de kroon.



Vanuit onze standplaats maakten we de voorbije dagen enkele mooie wandelingen. Hells Gate is een park waar je tussen het wild door kan rijden – zebra’s, antilopen, giraffen, wrattenzwijntjes... geen ‘gevaarlijk’ wild dus - en waar je ook een wandeling kan maken in een canyon (de moeite waard!)
en verder naar een plek met vulkanische activiteit, ‘The Devils Kitchen’ genaamd: er zijn zwavel- en heetwaterbronnen; je kan er oa je eieren koken in een pruttelend (natuurlijk) potje. Je moet er telkens wel een behoorlijk bedrag voor neertellen (de meeste Nationale Parken en Reservaten hanteren inkomprijzen van 20 à 25 $ pp, de gids niet meegerekend. Voor de grote en bekende parken is dit nog meer. Zo’n gids heb je meestal wel nodig, tenzij je bereid bent zelf alles uit te zoeken en misschien zelfs te verdwalen. Door een gids te nemen steun je trouwens ook de lokale gemeenschap die de gidsen levert.

’s Anderendaags hebben we een vulkaan beklommen, jaja! Een sedert 400 000 jaar uitgedoofde vulkaan weliswaar. We klommen vanuit de basispost zo’n 550 m naar de kraterwand van de Mt Longonot. De krater heeft een doormeter van 2 km en is volledig begroeid met bomen en struiken.Vanop de kraterwand heb je een zeer weids zicht op het Naivasha meer, de hele Rift Vallei en de hoge bergen die er de rand van uitmaken, indrukwekkend! De beklimming zelf was bij momenten erg steil en we hebben vaak een rustpauze ingelast, het moest tenslotte geen race worden! Gelukkig waren we er redelijk vroeg aan begonnen, rond de middag toen we de afdaling deden, was het al heel wat warmer geworden. Het fijne vulkanische stof op de kleine steile wegjes kroop door onze kleren, in onze ogen en neus... eenmaal beneden werd pas duidelijk hoé stoffig de tocht was geweest: tandenknarsend bedankten we de Anne, onze gids, voor haar aangename begeleiding.

Toen we gisteren afscheid namen van onze gastheren, waren we nog van plan een wegje te zoeken dat ons naar het meer zou leiden. We hadden dat nog niet van dichtbij gezien. De directe omgeving van het meer is nl ingepalmd door hotels en door farms, vnl rozenkwekerijen. De meeste van die bedrijven liggen vlak aan het meer, zodat er voor de ‘gewone’ toeristen niet veel toegangswegen meer zijn. Na alweer een keertje verkeerd gereden te zijn, kwamen we terecht op een zandweg die naar Crescent Island voert: een sikkelvormig schiereiland in het meer. Daar maakten we kennis met een dame die hier al van in de jaren ’70 woont en dus ook heel wat verhalen te vertellen heeft. Bezoekers van het Park dat zij beheert, mogen na het betalen van de gebruikelijke inkom, ofwel een gids nemen ofwel vrij rondwandelen. Joshua, onze gids, loodste ons mee naar de plekjes waar je de verschillende soorten wild het beste kan observeren. We zagen zebra’s, visarenden (mooi!) wildebeesten, buffels, verschillende soorten antilopen, één giraf, heel wat watervogels oa pelikanen, ooievaars en lepelaars, en tenslotte konden we ook een glimp opvangen van een nijlpaard dat af en toe briesend naar lucht kwam happen. Het mooie is dat je hier al wandelend de dieren kan benaderen. Ze zijn bezoekers gewend, schrikken niet meer van de minste beweging, en toch ben én voel je je dicht bij de natuur. En dat in de wondermooie omgeving van het meer, omringd door heuvels en bergen in de verte. Een mooie voormiddag.

En hoeft het gezegd: we waren zooo blij en opgelucht toen we ’s avonds onze huurauto zonder één schrammetje konden inleveren: voortaan làten we ons voeren!

Nu zitten we dus terug in ons guesthouse in Nairobi. Wat ik leuk vind aan deze formule is dat je ook interessante mensen leert kennen bv aan de ontbijttafel, of op het terras. Zo zitten er hier twee dames die, de ene in het Noorden van Kenia, de andere in het Zuiden van Soedan, bezig zijn met ontwikkelingsprojecten van de plaatselijke bevolking. Hun ervaringen zijn boeiend, en maken ons beeld van dit land, dit continent, heel wat levendiger en rijker. Een toevalligheid is daarbij dat één van deze dames mijn vriendin Veerle blijkt te kennen. (Ja Veerle, het gaat om Veroniek, en deze morgen sprak ik ook telefonisch met Gonda, de wereld is klein, niet?!)

Het wachten is nu op Roger die ons dinsdagmorgen komt ophalen voor de laatste fase van deze reis: onze safari. We kijken er echt naar uit!